بسیاری بر این باورند که خط آمیگا شامل بهترین رایانه‌های خانگی است که تا کنون عرضه شده است. اولین آمیگا در جولای ۱۹۸۵ معرفی شد. مدل آمیگا ۱۰۰۰ در نسخه اولیه خود دارای ۲۵۶ کیلوبایت رم بود و با یک نمایشگر رنگی اختیاری پشتیبانی می شد. کمودور از سی پی یو معروف ۱۶ بیتی موتورولا ۶۸۰۰۰ برای اولین مدل های آمیگا استفاده کرد که برای نسخه آمریکایی با فرکانس ۷/۱۶ مگاهرتز و برای مدل اروپایی ۷/۰۹ مگاهرتز بود.


با وجود سی پی یو نسبتاً ضعیف (کامپیوترهای سازگار با آی بی ام همزمان از سی پی یو ۳۸۶ با سرعتهای بالاتر استفاده میکردند) ، آمیگا به لطف مدارهای اختصاصی خود به نام‌های Denise (گرافیک) و Paula (صوتی) از گرافیک و قابلیت‌های صوتی شگفت‌انگیزی برخوردار بود. علاوه بر این دو مدار، مدار سومی نیز وجود داشت (در ابتدا Agnus نام داشت و پس از ارتقاء آن به Fat Agnus تغییر نام داد)، که دسترسی سریع رم به مدارهای دیگر از جمله سی پی یو را فراهم می کرد.
اگنس همچنین تراشه‌ای به نام بلیتر را در خود جای داده است و مسئول تقویت عملکرد گرافیکی دو بعدی آمیگا است. به عبارت دیگر، بلیتر نقش یک پردازشگر را ایفا می کرد و قادر بود حجم زیادی از داده ها را از یک ناحیه از رم سیستم به منطقه دیگر کپی کند و به افزایش سرعت رندر گرافیکی دو بعدی کمک کند.
آمیگا ۱۰۰۰ همچنین به یک درایو فلاپی ۳/۵ اینچی مجهز بود و سیستم عامل آن AmigaOS یک سیستم عامل چند وظیفه ای (مولتی تسکینگ) داشت در حالی که سیستم عامل داس رایانه شخصی سازگار با IBM تک وظیفه بود.
هسته سیستم عامل آمیگا ، کیکستارت نام دارد که در آمیگا ۱۰۰۰ از یک فلاپی دیسک به بردی که در داخل آمیگا نصب شده بود، بارگذاری می شد که ۲۵۶ کیلوبایت ظرفیت داشت. از لحظه ای که هسته (کیکستارت) بارگیری می شد ، ۲۵۶ کیلوبایت رم در اختیار سیستم قرار می گرفت .

در طول این مدت، برخی از طراحان پیوندهای محکمی با خلاقیت های خود داشتند که به وضوح در مورد آمیگا صادق بود. اولین آمیگا ۱۰۰۰ امضای سازندگان خود را در داخل شاسی به همراه رد پای سگی که متعلق به یکی از اعضای تیم (جی ماینر) بود، حمل می کرد. تولید آمیگا ۱۰۰۰ در سال ۱۹۸۷ متوقف شد، زمانی که این مدل با آمیگا ۵۰۰ که موفقیت بزرگی بود و همچنین پرچمدار آمیگا یعنی آمیگا ۲۰۰۰ جایگزین شد.

آمیگای جدید از نسخه ارتقا یافته AmigaOS استفاده می کرد و آمیگا ۵۰۰ به ۵۱۲ کیلوبایت رم مجهز بود که می توانست تا ۹/۵ مگابایت ارتقا یابد. درست است، آمیگا یک پلت فرم باز داشت و با استانداردهای این دوره به راحتی قابل ارتقا بود. دست پایین، آمیگا ۵۰۰ موفق ترین محصول در مجموعه کمودور بود و فروش زیادی به خصوص در بازار اروپا داشت. نقش کلیدی در موفقیت آمیگا پشتیبانی نرم افزاری عظیم، به ویژه بازی های ویدئویی بود.

کامپیوتر آمیگا قابلیت های گرافیکی را افزایش داده بود و تا رزولوشن ۶۴۰ در ۵۱۲ را پشتیبانی می کرد و قادر بود تا ۴۰۹۶ رنگ را به طور همزمان در حالت خاصی به نام HAM به تصویر بکشد که فقط درگیر تصاویر ثابت بود. همچنین دارای قابلیت‌های صوتی قوی بود، که در ترکیب با گرافیک پیشرفته، چیزی است که باعث محبوبیت این رایانه نه تنها در بین گیمرها، بلکه طراحان گرافیک حرفه‌ای، استودیوهای تولید کلیپ‌های ویدیویی و به طور کلی صنعت فیلم و موسیقی شد ( گرچه هنرمندان موسیقی آتاری اس تی را بخاطر داشتن پورتهای midi ترجیح میدهند) .

آمیگا یکی از اولین کامپیوترهایی بود که معماری باز داشت. دارای دو شکاف توسعه بود، یکی در کنار و دیگری در پایین. تمام مدارهای مجتمع (IC) آن مستقیماً روی مادربرد نصب نشده بودند، بلکه بر روی پایه ها نصب شده بودند تا بتوان آنها را به راحتی جدا کرد و با آی سی های پیشرفته جایگزین کرد.
همین امر در مورد سی پی یو نیز صدق می‌کند، که می‌توان در آمیگا ۵۰۰ آن را به راحتی با موتورولا ۶۸۰۱۰ قدرتمندتر جایگزین کرد. سی پی یو را می‌توان با ۶۸۰۲۰، ۶۸۰۳۰ یا ۶۸۰۴۰ بسیار قوی‌تر از طریق درگاه توسعه جانبی ارتقا داد. ارتقاء حافظه نیز (تا ۱ مگابایت) مستقیماً روی مادربرد امکان پذیر بود، اما فقط Fat Agnus از حافظه اضافی پشتیبانی می کرد. علاوه بر این، آمیگا می‌توانست یک هارد دیسک یا بردهای ویژه‌ای را بپذیرد که رایانه‌های شخصی سازگار با IBM را شبیه‌سازی می‌کنند (امولاتورهای سخت افزاری) تا بتوانند نرم‌افزار مربوطه را اجرا کنند.

آخرین آمیگا از شرکت کمودور A4000T (آمیگا ۴۰۰۰ تاور) نام داشت که در سال ۱۹۹۴ درست قبل از اعلام ورشکستگی شرکت عرضه شد. شاید عجیب به نظر برسد که شرکتی که یکی از محبوب ترین رایانه ها را ساخته بود ورشکست شد. تسلط رایانه های شخصی سازگار با آی بی ام، سرنوشت رایانه های خانگی را رقم زد. مایکروسافت نیز با سیستم عامل ویندوز خود که رابط گرافیکی بسیار مطلوبی را ارائه می کرد، نقش مهمی در این امر ایفا کرد.